Analiza dyskursu publicznego wokół pojęcia JP2

Jan Paweł II i młodzież. Zjawisko to miało niezwykłe formy i wymiary podczas trwania tego wspaniałego pontyfikatu. Ojciec Święty , który w 2005 roku Zmarł po ciężkiej chorobie, prowadził ciągły i skuteczny dialog z młodym człowiekiem. Prowadził go w każdym miejscu na świecie, bo tam gdzie się pojawił wzbudzał wielkie zainteresowanie pośród młodzieży. Podczas oficjalnych i nieoficjalnych spotkań, pielgrzymek audiencji wykorzystywał różne środki przekazu, aby poprzez nie dotrzeć do młodzieży, szukał kontaktu z młodymi ludźmi gdziekolwiek przebywał i jakąkolwiek funkcję w tym czasie pełnił.

Trzeba śmiało powiedzieć, że całe magisterium nauczania Papieża było nie tylko przekazem ewangelizacyjnym, ale w dużej mierze pedagogicznym. W swoich bardzo licznych homiliach, przemówieniach i pielgrzymkach podejmował bardzo często problematykę wychowawczą skierowaną do młodzieży. Zwracał się również do rodziców przypominając im o jednym z najważniejszych obowiązków, czyli o ich obowiązku wychowywania dzieci. Apel swój kierował do nauczycieli i wychowawców, do instytucji kościelnych i świeckich. Apelował do młodych ludzi o podjęcie trudu pracy nad własnym życiem, osobowością i przyszłością. Przekazywał młodzieży co to znaczy wierność do Boga i człowieka. Wszystkie spotkania Ojca Świętego, zwłaszcza z młodymi ludźmi, to przykład prawdziwego i szczerego głoszenia Ewangelii. Jego autentyczność i szczerość wzbudzały wśród młodych radość, entuzjazm i zaufanie do Jego osoby. Wyzwalały w nich silną wiarę, chęć poszukiwania sensu życia, moralność, a także wzmacniały ich stosunek do wartości religijnych i nadprzyrodzonych.

Miłość Jana Pawła II, jaką kierował się w spotkaniach z młodymi ludźmi, została mu odpłacona przez młodzież w ostatnich chwilach jego życia. Plac św. Piotra w Watykanie w dniu jego śmierci, był zapełniony w większości przez tysiące młodych ludzi, którzy przyszli pożegnać Ojca i Przyjaciela.

Całość mojej pracy i wszystkie problemy, które wydawały się dla mnie ważne zawarłem w trzech rozdziałach. W rozdziale I przedstawiłem w zarysie postać Jana Pawła II jako autorytet młodych ludzi. Swoją uwagę zwróciłem na szczególne relacje jakie łączyły Papieża z młodzieżą i jakie pokładał w nich nadzieje. Chciałem pokrótce przedstawić jak istotną sprawą były jego słowa kierowane do licznie zgromadzonej młodzieży na jego audiencjach.

Rozdział II „Pokolenie JP2 - odkrywanie tożsamości przez młodych Polaków” przedstawia obraz historii i odkrywania pokolenia JP 2. Odpowiada na pytanie kiedy po raz pierwszy padło to określenie i czy owa generacja JP 2 po śmierci Papieża nadal będzie miała olbrzymi, duchowy potencjał by zmieniać świat.

„JP 2 – socjologiczny fenomen” to trzeci z kolei rozdział mojej pracy. Opisuje w nim pokolenie JP 2 jako zjawisko społeczne wygenerowane poprzez media. Przedstawiam spojrzenia ludzi, którzy identyfikują się z nauczaniem Papieża, a także tych, którzy uważają, że całe pokolenie JP 2 zostało stworzone na potrzeby radia, telewizji i gazet.

Nie przedstawię wszystkich dokonań Jana Pawła II w kontaktach z młodzieżą. Ale w mojej pracy postaram się ograniczyć do tych najczęściej obecnych w jego przemówieniach.