Socjoterapia jako metoda korekcji zachowania na przykładzie świetlicy socjoterapeutycznej

Człowiek ze swej natury jest istotą społeczną, współpraca z innymi ludźmi, a także pozytywna wymiana emocjonalna między bliskimi warunkuje nasze zdrowie fizyczne i psychiczne, stanowi podstawę dobrostanu. W przeszłości, kiedy cywilizacja była jeszcze słabo rozwinięta umiejętność życia z ludźmi warunkowała biologiczne przetrwanie, jednostki nie posiadające kompetencji społecznych same były więc eliminowane.

Prawidłowe postawy społeczne mogą rozwinąć się tylko wówczas, gdy dziecko ma możliwość czerpania z konstruktywnych wzorców, szczególnie ważna jest tu rola środowiska rodzinnego. Dzieci z rodzin dotkniętych patologią zostały pozbawione szansy na prawidłowy rozwój społeczny, problem ten dotyczy w największym stopniu tych, które wychowywały się w środowisku, w którym występowała przemoc i agresja. Dzieci i młodzież z rodzin dysfunkcjonalnych zazwyczaj nawykowo stosuje takie sposoby komunikowania się i rozwiązywania konfliktów, jakie obserwowała u rodziców, innych członków rodziny i krewnych. Dodatkowo dzieci pozbawione poczucia bezpieczeństwa, żyjące w ciągłym lęku nie potrafią dobrze kontrolować swoich emocji, często więc reagują impulsywnie, co w rezultacie oznacza agresję. W rozwiązaniu tych problemów może pomóc socjoterapia.

Praca ta traktuje o problemach ze społecznym przystosowaniem się dzieci pochodzących z rodzin patologicznych i socjoterapii jako metodzie pomagania. Składa się z trzech głównych części – wprowadzenia teoretycznego, przedstawienia założeń metodologicznych i przedstawienia wyników badań.

We wstępie teoretycznym zamieszczono cztery podrozdziały; charakteryzujący rodzinę patologiczną, przybliżający zjawisko agresji, traktujący o postawach społecznych i podrozdział o socjoterapii.

Założenia metodologiczne pracy zawierają charakterystykę celów badań, przedmiotu badań, problemów badawczych, metod, technik i narzędzi badawczych oraz charakterystykę terenu badań i grupy badanych.

W badaniach prowadzonych w ramach niniejszej pracy licencjackiej wzięli udział wychowankowie i wychowawcy z Placówki Niepublicznej Stowarzyszenie dla Rodzin przy zespole Praskim w Warszawie. Wypełniali oni ankietę badającą skuteczność socjoterapii prowadzonej w ramach tej placówki, w wersji dla wychowanków i wychowawców.

Wyniki badań wskazują na wysoką skuteczność socjoterapii jako metody oddziaływania terapeutycznego, zmierzającej do wypracowania prawidłowych wzorców funkcjonowania społecznego.