Współpraca przygraniczna oraz regionalna między Polską a Niemcami po 1989r.

Lata 1989- 1998 są stosunkach polsko niemieckich kontynuacją dążeń obu państw do pojednania. Okres ten jest tym bardziej interesujący, iż w obu przypadkach mamy do czynienia z niezależnymi i demokratycznymi państwami. Decyzje podejmowane przez te państwa są całkowicie zależne od nich samych. Nie ma już Związku Radzieckiego, który sterował polityką PRL, a polityka zagraniczna Zjednoczonych Niemiec nie jest już zależna od relacji w stosunkach supermocarstw. Ciekawy jest sam proces tworzenia, radzenia sobie z problemami przeszłości, podejmowania trudnych decyzji. Zarówno Polska jak i Niemcy przechodziły okres przeobrażeń wewnątrz obu państw, ale znamienne były także zmiany które odbywały się na szczeblu polityki zagranicznej. Traktaty o potwierdzeniu granicy i dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy stały się podwalinami do dalszej współpracy obu państw. Stanowiły one mocny trzon pod przyszłe stosunki polsko- niemieckie. Dają one niespotykane w historii obu państw warunki do trwałego pojednania. O ile stosunki na szczeblu politycznym istniało wiele kwestii spornych o tyle na szczeblu międzyludzkim następował przełom, który przejawiał się m.in. we współpracy granicznej i transgranicznej.

Wola współpracy transgranicznej stała się koniecznością życiową w tychże regionach. Nigdzie bardziej niż właśnie na terenach przygranicznych uwidacznia się konieczność przełamania izolacjonistycznych i nacjonalistycznych barier. Ludzie mieszkający w tej strefie zmuszeni są w największym stopniu znosić niedogodności sytuacji przygranicznej, a więc życzeniem mieszkańców jest usunięcie przyczyn, z których wynikają ich kłopoty. Gotowość obywateli gmin i regionów granicznych do poszukiwań rozwiązań o zasięgu transgranicznym nie kryje w sobie zamiaru zlikwidowania suwerenności państw narodowych, a jedynie poszukiwanie rozwiązań ułatwiających życie po obu stronach granicy.

Rozdział pierwszy ma za zadanie zarysować kwestię granicy polsko- niemieckiej w okresie trudnym dla obu państw. Mimo poprawy tych stosunków w porównaniu do okresu tuż powojennego, musiały one często odchodzić na bok w związku z sytuacją międzynarodową. Kluczową rolę odgrywało w tym okresie RFN. To na nim spoczywał obowiązek zbliżenia ze wschodem. Były łącznikiem państw zachodnich. W swojej polityce musiały liczyć się zarówno ze stanowiskiem Stanów Zjednoczonych jak i Rosji, jednocześnie pamiętając o własnych wewnętrznych problemach. W rozdziale tym zakreślone są też wspólne problemy i kwestie sporne które w późniejszym okresie, a wiec po 1989r. odgrywały bardzo ważną rolę z szczególnym uwzględnieniem kwestii granicy polsko- niemieckiej. Zawiera on także przedstawienie najważniejszych problemów z jakimi wiązało się dojście do podpisania obu traktatów normalizujących wzajemne stosunki oraz przedstawia regulacje w najistotniejszych i najbardziej spornych kwestiach jakie występowały w latach osiemdziesiątych między obu państwami. Rozdział ten jest określeniem zadań dla przyszłych stosunków polsko- niemieckich. Podpisanie traktatów było bazą wyjściową aby oba państwa mogły funkcjonować w sposób demokratyczny.

Rozdział drugi pokazuje wzajemne stosunki polsko- niemieckie, które według mnie mają najbardziej istotne znaczenie w tym okresie. Współpraca na szczeblu regionalnym, granicznym dała możliwość wzajemnego poznania swoich obyczajów, kultur oraz rozwoju dialogu polsko- niemieckiego. Wzrost wzajemnych kontaktów na szczeblu handlowym, jak również powstawanie nowych przejść granicznych. Rozwój tej współpracy na szczeblu lokalnym daje możliwość poprawy wzajemnych stereotypów osobom indywidualnym.

Praca ta została napisana przede wszystkim w oparciu o bibliografię z zakresu wzajemnych stosunków międzynarodowych między Polską a Niemcami w zakresie współpracy i partnerstwa, jak również polityki zagranicznej Niemiec. Praca wzbogacona została o czasopisma naukowe jak również dzienniki. Uzupełnienie stanowią źródła internetowe oraz fotografie.